Η καλαισθησια δεν εχει τοπο καταγωγης...

Τα Μαγούλιανα μας έκαναν να αλλάξουμε άποψη για τις επαρχιακές ταβέρνες. Παράδοση, κουλτούρα και νοστιμιά.

Παραμονές Καθαρά Δευτέρας, αποφασίσαμε μια μικρή εκδρομή στο νομό Ηλείας, στον Αγ. Ηλία το  χωριό που γεννήθηκαν κ μεγάλωσαν ο παππούς κι η γιαγιά.

Ως κλασικοί Αθηναίοι επιλέξαμε την πόλη της Αμαλιάδας, για να διαλέξουμε κάποιο ταβερνάκι να φάμε καθότι και οδοιπόροι!

Μας πρότειναν δυο-τρία οι ντόπιοι, αλλά δυστυχώς λόγω ώρας έτυχε να είναι κλειστά.

Κάποια στιγμή τριγυρνώντας στον κεντρικό δρόμο και χαζεύοντας για να βρούμε κάτι ανοικτό, μας έκανε εντύπωση ένα υπέροχο γωνιακό μαγαζάκι με απίστευτα χρώματα και διακόσμηση! Καρέκλες και τραπεζάκια καφενείου βαμμένα σε έντονες αποχρώσεις, ποδήλατα και γλάστρες παντού.

Η είσοδος στο μαγαζί ακόμη πιο εντυπωσιακή! Ευγενέστατοι άνθρωποι που μας καλωσόρισαν και αμέσως μας έκαναν να νοιώσουμε οικεία!

Ο χώρος ζεστός, γεμάτος παλιά αντικείμενα, συνδυασμένα όμως με τα πιο σύγχρονα με τόσο καλαίσθητο τρόπο! Οι έντονοι χρωματισμοί επαναλαμβάνονται και στον εσωτερικό χώρο. Τοιχογραφίες παντού, ξύλινο ταβάνι, μεγάλοι πολυέλαιοι στολισμένοι με διάφορα φτερά και καπέλα λόγω της αποκριάτικης περιόδου.

Καρέκλες ζωγραφισμένες στο χέρι, βαρελάκια, ξύλινα τραπέζια, πυθάρια.

Ακόμη και το wc έχει τις δικές του ιδιαίτερες πινελιές!

Όσον αφορά το φαγητό....«εδώ καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς».

Ζητήσαμε ήδη την συνταγή για την εξαιρετική πατατοσαλάτα.

Η κα Βίκυ μαζί με τον σύζυγο της ένωσαν την αρκαδική φιλοξενία με την παράδοση της Ηλείας και κατάφεραν να στήσουν ένα πανέμορφο μαγαζί που σε κάνει να νοιώθεις τόσο χαλαρά και ζεστά και ενώ ξεφεύγει από το στερεότυπα της επαρχίας, παρ όλα αυτά καταφέρνει να διατηρεί και τον παραδοσιακό χαρακτήρα του.   

Τα «Μαγούλιανα» λοιπόν, εκτός από το ψηλότερο χωριό της Αρκαδίας είναι πλέον σε υψηλή θέση όσον αφορά την αισθητική, το style και την γαστρονομία.

Εις το επανιδείν αγαπημένοι μας....